Pojęcie sprawiedliwości powinno się opierać na obiektywnej prawdzie, której istota kryje się w otaczającej rzeczywistości materialnej. Prawdy powinno się doświadczyć, czyli dzięki zmysłom poddać ocenie dany aspekt otoczenia. Obiektywizm bazuje na zasadzie przyczynowo-skutkowej, czyli coś jest prawdą, gdy w danym momencie jest jedynie możliwą do poznania przyczyną. Ta pierwotna przyczyna w obrębie dostępnych narzędzi poznawczych nie może być skutkiem.
W systemie wymiaru sprawiedliwości każdy osąd winien opierać się na obiektywnwej prawdzie, czyli sędzia nie może mieć żadnych wątpliwości co do ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy.
W procesie sądowym strony winny tak przedstawiać dowody, aby sędzia nie miał żadnych wątpliwości, które dowody świadczą o prawdzie w danej sprawie. Strony w postępowaniu sądowym powinny stosować zasadę przyczynowo-skutkową, czyli wskazywać, że dana przyczyna jest skutkiem innej przyczyny, co poddawać będzie dowód w wątpliwość.
System wymiaru sprawiedliwości powinien być czteroinstancyjny. Po apelacji orzeczenia sądu pierwszej instancji każda ze stro może złożyć kasację do Sądu Najwyższego. Jeżeli któraś ze stron nie zgadza się z orzeczeniem Sądu Najwyższego będzie mogła złożyć skargę do Trybuna Ludowego, potwierdzoną 5 000-ami podpisów obywateli. Orzeczenie Trybuna Ludowego byłoby ostateczne.
Trybun Ludowy wybierany byłby w wyborach powszechnych na 6-cioletnią kadencję. Kandydaci na urząd Trybuna Ludowego muszą zebrać minimum 300 000 podpisów wyborców.
Odpowiedzialność sędziów powinna polegać na karach finansowych. W przypadku odrzucenia orzeczenia przez sąd wyższej instancji, sędzia traciłby 1/3 miesięcznego wynagrodzenia. Kara finansowa staje się prawomocna po ostatecznym uprawomocnieniu się danej sprawy.
Taką samą odpowiedzialnością byliby objęci oskarżyciele, czyli w przypadku uprawomocnienia się orzeczenia o uniewinnieniu.
Marek Witkowski
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz